Απίστευτες τοιχογραφίες στους τοίχους σχολικής αίθουσας!

Κάθε χρόνο στο απομακρυσμένο χωριό Sujata, σε μία από τις φτωχότερες πολιτείες της Ινδίας, στο Μπιχάρ, διοργανώνεται ένα ξεχωριστό Φεστιβάλ Τέχνης όπου καλλιτέχνες από την Ινδία και την Ιαπωνία περνούν τρεις εβδομάδες ζωγραφίζοντας του τοίχους του τοπικού σχολείου. Κατά τη διαδικασία αυτή, οι καλλιτέχνες αλληλεπιδρούν με τα παιδιά και δημιουργούν εντυπωσιακές τοιχογραφίες που εκπλήσσουν.

 Όλα ξεκίνησαν το 2006 και από τότε η διαδικασία συνεχίζεται αδιάλειπτα κάθε χρόνο. Τα περισσότερα έργα δημιουργούνται με λάσπη, την οποία συλλέγουν τα παιδιά από το χωριό και στη συνέχεια την αναμειγνύουν με νερό και χρωστικές. «Οι τοίχοι των σχολικών αιθουσών είναι ο ιδανικός καμβάς γι’ αυτά τα βραχύβιας ζωής έργα που αν μη τι άλλο ανοίγουν πολιτιστικούς ορίζοντες στα παιδιά μας», λέει ο διευθυντής του σχολείου.

 

Φωτίζοντας μια αποκλίνουσα και αποσιωπημένη αρχιτεκτονική

Παναγιώτης Τσακόπουλος «Αναγνώσεις της ελληνικής μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής» Καλειδοσκόπιο, 2014, σελ. 672

Του Δημήτρη Φιλιππίδη

Μόνο ως μεγάλο κατόρθωμα μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει αυτό το επιβλητικό βιβλίο, με την εντυπωσιακή σελιδοποίηση (Νατάσσα Παππά), την πλούσια εικονογράφηση με (πολλές φορές) αδημοσίευτο ώς τώρα υλικό και με κείμενα (ελληνικά και αγγλικά) που απαιτούν όχι μόνο προσεκτικό διάβασμα αλλά είναι ικανά να προκαλέσουν ζωηρές συζητήσεις. Γι’ αυτά τα χαρίσματα το συνιστούμε ανεπιφύλακτα. Κατόρθωμα, για έναν λόγο ακόμα, επειδή εκδόθηκε στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, βρίσκοντας διαχειριστικές διεξόδους κι αγγίζοντας άμεσα το αμείωτο ενδιαφέρον που πάντα θα υπάρχει, ακόμα και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες, για τη ζώσα αρχιτεκτονική του τόπου.

Η παρουσίαση μάλιστα του βιβλίου (στις 8 Μαΐου, Booze) ταίριαζε όχι μόνο στις προθέσεις του συγγραφέα, αλλά υπογράμμιζε ότι πάντα θα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για προβολή πολιτιστικών δρώμενων, ώστε να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των νέων, αυτού του ανθρώπινου δυναμικού που βίωσε με τον πιο άγριο τρόπο την τωρινή κρίση. Οταν στο τέλος παίχτηκε κι ένα βίντεο με συνεχή βομβαρδισμό από αρχιτεκτονικά έργα σε συνδυασμό με μουσική, ένιωθε κανείς ότι βρισκόταν μπροστά σ’ ένα λαμπρό πανόραμα, μακριά από την καταθλιπτική εικόνα της σύγχρονης ζωής. Μια επιλεγμένη λοιπόν αρχιτεκτονική, ικανή να αναπτερώσει το πεσμένο ηθικό, να δώσει υποσχέσεις για το μέλλον.

Τι καλύτερο θα περίμενε κανείς να εισπράξει από ένα βιβλίο για την ελληνική αρχιτεκτονική: κάτι που πατάει στο παρελθόν για να μιλήσει για το παρόν. Ο Παν. Τσακόπουλος κατάφερε να πετύχει τον στόχο που είχε θέσει, χτίζοντας επιλεκτικά πάνω σε ό,τι προϋπήρχε από μελέτες, άρθρα, παρουσιάσεις και οργανώνοντας την ύλη του σε δύο μέρη. Βάση του εγχειρήματος είναι τα 18 «μονογραφικά σχεδιάσματα», δηλαδή οι ισάριθμες περιπτώσεις ελληνικών γραφείων αρχιτεκτονικής που πληρούν τις προϋποθέσεις που εκείνος έχει θέσει αρχικά.

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Οι μονογραφίες παρατάσσονται στο Μέρος Β' ενώ στο Μέρος Α' προτάσσονται οι «Αναγνώσεις», το κατεξοχήν συνθετικό, αλλά συγκριτικά το πιο αδύνατο κομμάτι του βιβλίου. Το Μέρος Α' στηρίζεται στις 18 μονογραφίες που είπαμε και σπάει σε τρεις ενότητες (εκπαίδευση και έργο, γενεαλογικές συσχετίσεις, οι 18 στην ελληνική βιβλιογραφία). Αντίστοιχα, το Μέρος Β' υποδιαιρείται σε πέντε ενότητες (φονξιοναλισμός, μπρουταλισμός, δομή, ιδιωματισμοί, «επαναφορά μοντέρνου»).

Οι χαρακτηρισμοί, οι επιλογές και οι τυχόν αποκλεισμοί, όπως και οι ομαδοποιήσεις που προτείνει ο Τσακόπουλος, «ψημένος» μελετητής της σύγχρονης αρχιτεκτονικής ήδη από το 2007 (ως διευθυντής σύνταξης ειδικευμένου περιοδικού), μπορούν να αποτελέσουν θέματα, όπως είπαμε, μεγάλης συζήτησης πάνω σε ζητήματα ουσίας κι επιμέρους λεπτομέρειες. Ομως μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα είχαν ορισμένες γενικότερες διαπιστώσεις. Θα τις αναφέρουμε όσο γίνεται πιο συνοπτικά.

Ο Παν. Τσακόπουλος σπάει την εδώ και πολλά χρόνια διαδομένη συνήθεια να αγνοούνται, διακριτικά ή απροσχημάτιστα, όσοι προηγήθηκαν στη μελέτη και έρευνα της ελληνικής αρχιτεκτονικής. Είναι μεθοδικός κι επίπονος αναγνώστης της συσσωρευμένης βιβλιογραφίας των τελευταίων σαράντα ετών και κάνει παντού συστηματικές αναφορές και σχολιασμούς. Χτίζει πάνω σ’ αυτό που υπάρχει και το συμπληρώνει με δική του πρωτότυπη έρευνα, τεκμηριωμένη σε κάθε της λεπτομέρεια. Βοηθάει έτσι όσους θελήσουν να ακολουθήσουν αλλά και παράλληλα ερμηνεύει, με τον δικό του πάντα τρόπο, τις «παλιές γραφές». Με δυο λόγια, έχει πλήρη συνείδηση πως ανήκει σε μια «παράδοση», στην οποία συμβάλλει με το δικό του πόνημα. Ενα ελάχιστο παράδειγμα είναι η επιστροφή του σε ποικίλα κείμενα του Δημήτρη Φατούρου, τα οποία έχει αξιοποιήσει με μεγάλη ευστοχία.

Η κατάθεση συνάμα του Τσακόπουλου, με την επιλογή των 18 μονογραφιών, προκύπτει από τον συνδυασμό δύο χαρακτηριστικών: το «ιδιόρρυθμο στίγμα» και την «περιορισμένη προβολή» της καθεμιάς περίπτωσης. Ομως η περιορισμένη ή απούσα προβολή, όπου κι αν οφείλεται, δεν φαίνεται (πιστεύουμε, ευτυχώς) να παίζει στην πράξη αποφασιστικό ρόλο. Κυρίαρχη θέση έχει στην πραγματικότητα η πεποίθηση πως υπάρχει μια συνέχεια στην ελληνική αρχιτεκτονική, όπως πιστοποιείται από τις 18 περιπτώσεις που προσκομίζονται, καθώς υπάρχουν έντονες διαφορές ηλικίας ανάμεσα στην παλιά φρουρά (με προεξάρχοντα τον Γιάννη Δεσποτόπουλο, 1903-92) και τους νεότερους κληρονόμους (όπως τον Νίκο Σκουτέλη, γενν. 1962).

Εκεί λοιπόν που μας είχαν κάνει να πιστεύουμε πως έπαψε να υφίσταται κάποια «μεγάλη τοιχογραφία» της ελληνικής αρχιτεκτονικής, εδώ επιστρέφουμε στην ισχυρά μυθοποιητική αντίληψη ότι το ηρωικό (για να μην πούμε, μαρτυρικό) μοντέρνο υπήρχε πάντα, ότι ποτέ δεν εξαφανίστηκε, αλλά εξακολουθεί να βγάζει κλαδιά και φύλλα. Αυτό ζητά να αποδείξει ο Παν. Τσακόπουλος, με προσεκτικά επιλεγμένα αποδεικτικά στοιχεία, γεφυρώνοντας κάποτε μεγάλες διαφορές ηλικίας, νοοτροπίας και σχεδιαστικού ήθους.

Ετσι συνδέεται άμεσα με την προηγούμενη, ίσως τολμηρότερη αφήγηση που συνέθεσε ο πρόσφατα χαμένος Ορέστης Δουμάνης πενήντα χρόνια πριν, το 1963-64, για τη μεταπολεμική ελληνική αρχιτεκτονική, προβάλλοντας την τότε ομάδα των πολλά υποσχόμενων νέων αρχιτεκτόνων. Με τη διαφορά ότι ο Δουμάνης του 1963 ήταν στραμμένος προς το μέλλον ενώ ο Παν. Τσακόπουλος σήμερα μιλάει για «επαναφορά του μοντέρνου», κάτι σαν «τεστ αντοχής» γ’ αυτό το μυθικό ζητούμενο, που από μόνο του θα έπρεπε να μας βάλει σε σκέψεις.

Επιπλέον, το εγχείρημα του Τσακόπουλου δεν αποδεικνύεται εύκολο στην πράξη, γιατί εξαναγκάζεται να αποκλείσει και να αποσιωπήσει (με τη σειρά του) μεγάλες και ουσιώδεις περιοχές της ελληνικής αρχιτεκτονικής, επειδή δεν «βολεύουν» το δικό του μοντέλο, και μάλιστα χρησιμοποιώντας όχι πάντα αδιάσειστα επιχειρήματα. Θυσιάζοντας μοιραία σημαντικό τμήμα της πραγματικότητας, αποκτούμε έτσι μια αναντίρρητα γοητευτική αφήγηση που μας παρασύρει προς μια αισιόδοξη, όπως είπαμε, «ανάγνωση» της αρχιτεκτονικής. Το ερώτημα αν τα κέρδη είναι μεγαλύτερα των απωλειών καλείται να το απαντήσει ο κάθε αναγνώστης. Αυτή είναι άλλωστε και η πρόκληση αυτού του τόσο αξιόλογου βιβλίου.

Οι νέες πολιτικές ισορροπίες που φέρνουν οι κάλπες

Λαϊκή Ετυμηγορία που αλλάζει τις πολιτικές ισορροπίες

Μήνυμα σταθερότητας, αλλά και αλλαγής σε πρόσωπα και πολιτικές έστειλαν οι πολίτες - Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι από την τριπλή εκλογική αναμέτρηση - Η καθαρή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και τα κέρδη των κυβερνητικών στην Αυτοδιοίκηση

Ετυμηγορία που αλλάζει τις πολιτικές ισορροπίες, χωρίς να διαταράσσεται η κυβερνητική σταθερότητα, εξέδωσε ο ελληνικός λαός στις τριπλές κάλπες της Κυριακής. Με καταμετρημένο το 97%, ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές παίρνει 26,55%, η ΝΔ 22,75%, η Χρυσή Αυγή 9,4%, η Ελιά 8, 04%, το Ποτάμι 6,59%, το ΚΚΕ 6,09%, οι ΑΝΕΛ 3,44%, ΛΑΟΣ 2,69%, οι Ελληνες Ευρωπαίοι Πολίτες (Χατζημαρκάκης) 1,45% και η ΔΗΜΑΡ 1,20%. 

Η καθαρή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές με περισσότερες από τρεις εκατοστιαίες μονάδες, εξισορροπείται από την επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας στην πλειονότητα των Περιφερειών και μαζί με το ποσοστό – έκπληξη της Ελιάς επιτρέπει στην κυβέρνηση να συνεχίσει την πορεία της, αλλά με ισχυρή εντολή για αλλαγές σε πολιτικές και πρόσωπα.

Η συνδυαστική ερμηνεία που δίνεται από τους εκλογικούς αναλυτές στα αποτελέσματα από όλες τις κάλπες –τις ευρωπαϊκές και τις αυτοδιοικητικές- είναι ότι οι ψηφοφόροι έδωσαν ψήφο υπέρ της πολιτικής σταθερότητας αλλά ταυτόχρονα έστειλαν ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση ζητώντας αλλαγή στην ασκούμενη πολιτική.

Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης, τον οποίο προανήγγειλε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, είναι μια από τις πρώτες αλλαγές που φέρνουν οι κάλπες και όλα μαρτυρούν ότι θα συνοδευτούν από πρωτοβουλίες που θα αναλάβει ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς για διεύρυνση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στην οποία στηρίζεται ο κυβερνητικός συνασπισμός.   
 
Οι πρώτες συζητήσεις κάνουν λόγο για ισχυρότερη παρουσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και για συμμετοχή στην κυβέρνηση στελεχών από άλλους χώρους, συμπεριλαμβανομένων και προσώπων από την ΔΗΜΑΡ, η οποία υπέστη δεινή εκλογική ήττα και εισέρχεται σε φάση έντονων εσωτερικών συζητήσεων.

Στην αποτίμηση των αποτελεσμάτων υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες και η ψύχραιμη ερμηνεία τους δεν μπορεί να δώσει έναν καθαρό νικητή, αφού τόσο ο κυβερνητικός συνασπισμός όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση με τηρούν κέρδη και ζημιές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από την πρωτιά στις ευρωεκλογές, έχει να επιδείξει τις νίκες των υποψηφίων του σε δύο Περιφέρειες και κυρίως στη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια, την Αττική, με τη Ρένα Δούρου. Το ποσοστό, ωστόσο, που συγκέντρωσε δεν του επιτρέπει να μιλάει για απόλυτη ανατροπή, αφού αφενός υπολείπεται του αθροίσματος των κυβερνητικών κομμάτων και αφετέρου δεν υπερβαίνει εκείνο που είχε συγκεντρώσει στις τελευταίες βουλευτικές του Ιουνίου του 2012.

Από την άλλη, η κυβερνητική παράταξη που είδε τα ποσοστά της να μειώνονται σημαντικά –κατά έξι μονάδες της ΝΔ και κατά τέσσερις του ΠΑΣΟΚ- μπορεί να ισχυρίζεται ότι απέτυχε ο δημοψηφισματικός χαρακτήρας που έδωσε στις εκλογικές αναμετρήσεις η αξιωματική αντιπολίτευση, όπως και το σύνθημα «τρεις κάλπες μια ψήφος», καθώς στις αυτοδιοικητικές εκλογές τα κόμματα της συγκυβέρνησης κέρδισαν την πλειονότητα των Περιφερειών –επτά η ΝΔ και δύο το ΠΑΣΟΚ- και των Δήμων.

Στους νικητές της κάλπης είναι σίγουρα η Χρυσή Αυγή, η οποία, αν και δεν πέτυχε τον στόχο της για διψήφιο ποσοστό, βρίσκεται πλέον στην τρίτη θέση και είναι το μόνο κόμμα το οποίο ανέβασε αισθητά το ποσοστό που είχε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.

Στους κερδισμένους περιλαμβάνεται και το «Ποτάμι», το οποίο πριν καν συμπληρώσει τρεις μήνες ζωής, πέτυχε ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό 6,6% που το καθιστά έναν από τους ισχυρούς παίκτες στο νέο πολιτικό σκηνικό που έβγαλαν οι κάλπες.

Στους χαμένους των εκλογών, πλην της ΔΗΜΑΡ που καταποντίστηκε στο 1,23%, είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, οι οποίοι έχασαν τα δύο τρία των ψηφοφόρων που είχαν στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση που συμμετείχαν, τον Μάιο του 2012, και με το χαμηλό 3,39% που έλαβαν στις ευρωεκλογές εξέλεξαν οριακά έναν ευρωβουλευτή από τη δεύτερη κατανομή.

Η αναγωγή και τα μελλοντικά σενάρια συγκυβέρνησης

Από την αναγωγή των ποσοστών των κομμάτων σε συνθήκες εθνικών εκλογών, οι έδρες που θα εξέλεγαν τα κόμματα με τα ίδια ποσοστά είναι οι εξής:
*ΣΥΡΙΖΑ: 130 (μαζί με το μπόνους των 50 εδρών που παίρνει το πρώτο κόμμα).
*Νέα Δημοκρατία: 70
*Χρυσή Αυγή: 28
*Ελιά/ΠΑΣΟΚ: 24
*Ποτάμι: 20
*ΚΚΕ: 18
*ΑΝ.ΕΛ.: 10
 
Με βάση αυτή τη διάταξη των δυνάμεων, η ανάγκη για συνεργασία των κομμάτων, προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση, προκύπτει αναπόφευκτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πρώτο κόμμα, έχει τον πρώτο λόγο σε κάθε μελλοντική κυβερνητική λύση, ενώ παραμένει ο ρυθμιστικός ρόλος των κομμάτων που κινούνται στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας και για την ακρίβεια της «Ελιάς» και του «Ποταμιού».
Με δεδομένη την -εκούσια ή ακούσια- αποχή από κάθε ενδεχόμενη κυβερνητική λύση της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ, τα (υποθετικά) σενάρια για να προκύψει κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι τα ακόλουθα:

Πρώτον, μεγάλος κυβερνητικός συνασπισμός ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία που συγκεντρώνει άνετη πλειοψηφία 200 βουλευτών, που μπορεί μάλιστα να διευρυνθεί και με άλλες δυνάμεις.

Δεύτερον, συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ/Ελιά που δίνει οριακή πλειοψηφία 154 εδρών που με την προσθήκη του «Ποταμιού» μπορεί να γίνει πιο άνετη με 174 βουλευτές.

Τρίτον, συνασπισμός του ΣΥΡΙΖΑ με το Ποτάμι και τους ΑΝΕΛ, που μπορεί να κυβερνήσει με κοινοβουλευτική πλειοψηφία 160 εδρών.

Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης

Μουσείο της Ακρόπολης: Στα καλύτερα του 21ου αιώνα

Μετά την περσινή θέση του Μουσείου της Ακρόπολης στη λίστα με τα "50 Καλύτερα Μουσεία του Κόσμου" που συνέταξαν οι Financial Times, φέτος βρέθηκε στη λίστα με τα "20 Καλύτερα Μουσεία του 21ου αιώνα" σύμφωνα με το αρχιτεκτονικό περιοδικό Archdaily.

Πανοραμική όψη του αυλείου χώρου (μπορείτε να το δείτε στη διεύθυνση: www.360visits.gr/panorama_id157)

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων (18/05), οι συντάκτες του περιοδικού Archdaily δημιούργησαν μία λίστα με τα 20 Καλύτερα Μουσεία του 21ου αιώνα που αξίζει να επισκέπτεται κανείς ξανά και ξανά.

Την ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου Μουσείου της Ακρόπολης διατύπωσε πρώτος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τον Σεπτέμβριο του 1976, οριοθετώντας και τον χώρο στον οποίο τελικά κτίστηκε το νέο Μουσείο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τη διορατική του ματιά, έθεσε ως αναγκαιότητα για την Ελλάδα, την κατασκευή ενός νέου Μουσείου που θα διέθετε όλες τις απαραίτητες τεχνικές εγκαταστάσεις για τη συντήρηση των ανεκτίμητων έργων της Ελληνικής τέχνης και όπου θα μεταφέρονταν τα γλυπτά του Παρθενώνος, οι Καρυάτιδες και όσα γλυπτά βρίσκονταν στις αποθήκες του παλαιού Μουσείου.

Για τους λόγους αυτούς, διεξήχθησαν δύο αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί το 1976 και το 1979. Το 1989 η Μελίνα Μερκούρη, που ως Υπουργός Πολιτισμού ταύτισε την πολιτική της με τη διεκδίκηση της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο, κίνησε ένα νέο διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού ακυρώθηκαν μετά την αποκάλυψη μιας μεγάλης οικιστικής περιοχής στο οικόπεδο Μακρυγιάννη που χρονολογείται από τους προϊστορικούς ως τους βυζαντινούς χρόνους. Η ανασκαφή έπρεπε να ενταχθεί μέσα στο Νέο Μουσείο.

Το 2000, ο Οργανισμός Ανέγερσης Νέου Μουσείου Ακρόπολης (ΟΑΝΜΑ) ανακοίνωσε πρόσκληση για συμμετοχή σε ένα νέο διαγωνισμό, ο οποίος ήταν σύμφωνος με τις Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτός ο διαγωνισμός τελεσφόρησε και απένειμε το πρώτο βραβείο στον Bernard Tschumi με τον Μιχάλη Φωτιάδη.

Σήμερα, το νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι στο σύνολό του 25,000 τ.μ. και διαθέτει εκθεσιακούς χώρους με εμβαδόν 14,000 τ.μ., δέκα φορές μεγαλύτερους από από ότι στο παλιό Μουσείο.

Το νέο Μουσείο προσφέρει όλες τις υπηρεσίες που απαιτούνται από ένα παγκόσμιο μουσείο του 21ου αιώνα.ότι στο παλιό Μουσείο. Το νέο Μουσείο προσφέρει όλες τις υπηρεσίες που απαιτούνται από ένα παγκόσμιο μουσείο του 21ου αιώνα.

Η Ελλάδα στην Ευρώπη

O ελληνικός τουρισμός διδάσκει αρχιτεκτονική

Ο Γιάννης Αίσωπος, εθνικός επίτροπος της συμμετοχής μας στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής με θέμα «Fundamentals» («Τα θεμελιώδη»). 

Βρισκόμαστε στο σημείο «μηδέν». Σε μια μεταβατική εποχή όπου η χώρα αναζητά τρόπους ανάπτυξης μετά την κρίση. Στην επίσημη διαβεβαίωση του κράτους για την ανάπτυξη αναφέρεται μεταξύ άλλων και η σημασία οργάνωσης της βιομηχανίας του τουρισμού.

Ο Γιάννης Αίσωπος, εθνικός επίτροπος της συμμετοχής μας στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της οποίας το θέμα «Fundamentals» («Τα θεμελιώδη») όρισε ο Ρεμ Κούλχαας, ήταν εύστοχος στην επιλογή του ελληνικού θέματος: «Tourism Landscapes: Remaking Greece» («Τουριστικά τοπία: επαναδημιουργώντας την Ελλάδα»). Για την Ελλάδα η ουσία βρίσκεται στην αρχιτεκτονική της τουριστικής ανάπτυξης.

Το δείχνει σε δύο μέρη. Με μία συγκροτημένης έκφρασης ιστορική αφήγηση δημόσιας πολιτικής για τον τουρισμό που ξεκινά από τη δεκαετία του '50 με το πρόγραμμα των Ξενία, συνεχίζει το '60 με την κατασκευή του τοπίου της Βουλιαγμένης και φθάνει στις αλλαγές του τοπίου εξαιτίας της ανοικοδόμησης μεγάλων ιδιωτικών κυρίως ξενοδοχειακών μονάδων το διάστημα 1970-80 και των σύγχρονων οάσεων πολυτελείας.

Υπάρχει όμως και η κριτική ματιά για την τουριστική ένταση που επιβαρύνει και αλλοιώνει το τοπίο. Είναι οι 15 προτάσεις των ελλήνων και ξένων αρχιτεκτόνων που δέχτηκαν την πρόσκληση του Γιάννη Αίσωπου να παρουσιάσουν ιδέες για την αρχιτεκτονική αξιοποίηση του τουριστικού τοπίου.

Κοινό χαρακτηριστικό τους, η αντίληψη ότι οι τουρίστες επιδιώκουν μια νηφάλια συνθήκη παραθεριστικής διαβίωσης. Στις προτάσεις τους η φαντασμαγορία έχει ξεθωριάσει δίνοντας χώρο στην αναζήτηση του λιτού αλλά ηδονικού φυσικού βίου.

Ο Ζήσης Κοτιώνης (ένας από τους επιτρόπους της «Κιβωτού», συμμετοχής μας στην Μπιενάλε του 2010) επισημαίνει την παράμετρο της «περιβαλλοντικής επιβάρυνσης αν οι ακτές από κοινό αγαθό μετατραπούν σε οικονομικό μέγεθος» και στρέφεται στη δημιουργία μιας αμφίβιας εμπειρίας κατοίκησης στην επιφάνεια της θάλασσας.

Οι «Αμφίβιες αποικίες» χρησιμοποιούν ένα οχηματαγωγό πλοίο ανοικτού τύπου για να μεταφέρουν 50 μονάδες - σε σχήμα σημαδούρας - πλωτής κατοίκησης για τη διαμονή 100 παραθεριστών. Το πλοίο επισκέπτεται απρόσβατες, προστατευμένες ακτογραμμές. Τα δωμάτια - σημαδούρες ποντίζονται, διαμοιράζονται, κατοικούνται και επανασυλλέγονται.

Το πλοίο λειτουργεί ως κινητός χώρος υποδοχής ξενοδοχειακών λειτουργιών κοινής χρήσης, με δυνατότητα «απόβασης» σε προσβάσιμες από τη θάλασσα περιοχές. «Το μέλλον της αρχιτεκτονικής συνδέεται με την ποικιλόμορφη και άγνωστη ακόμη δυνατότητα κατοίκησης της θάλασσας» λέει ο αρχιτέκτονας του αμφίβιου παραθερισμού.

Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης μιλά για «Το κτίριο που ήθελε να γίνει παραλία» και περιγράφει την ιδέα το ερείπιο ξενοδοχειακού συγκροτήματος στη Νάξο (γνωστό στους ντόπιους ως Χαβάη) να οργανωθεί ώστε να κατοικηθεί και να μετατραπεί σε μια σύνθεση ελεύθερου κάμπινγκ και ξενοδοχείου τύπου resort.

«Το τεράστιο κουφάρι ξενοδοχείου παραμένει στη Χερσόνησο του Αλυκού εδώ και 40 χρόνια, μισοφαγωμένο από την αλμύρα, μισοσκεπασμένο από την άμμο και τους κέδρους που φυτρώνουν στην περιοχή.

Το ερείπιο κατοικείται κάθε καλοκαίρι: παράνομοι κατασκηνωτές βρίσκουν καταφύγιο στα ξεσκέπαστα δωμάτια με θέα τη θάλασσα, ζευγαράκια βρίσκουν σκοτεινές γωνιές ενώ οι λουόμενοι σκιάζονται από σκόρπιους τοίχους δίπλα στο νερό. Απορρίπτοντας την επιλογή να προσθέσουμε ένα ακόμη κτίριο στο ήδη υπερφορτωμένο τοπίο των νησιών, εστιάζουμε στο ήδη χτισμένο».

Η επιστροφή στη φύση δεν σημαίνει για τον Αριστείδη Αντωνά θυσία και απομάκρυνση από την τεχνολογική εξέλιξη. Τα «Καταφύγια του Σπένγκλερ» είναι ένα σκηνικό τοπίου ειδικά σχεδιασμένο για το έρημο νησί Πετάσι, στα ανοιχτά της Υδρας. Προορίζονται για τουρίστες που συνειδητοποιούν ότι είναι ψευδαίσθηση η προσωρινή διαβίωση στη φύση.

Εξαιτίας της θαλάσσιας, ήδη τουριστικής υποδομής των υδροταξί μπορούμε σήμερα να επεκτείνουμε τη σκηνογραφία της ψεύτικης επίσκεψης της Υδρας προς το Πετάσι. Τα καταφύγια του Spengler είναι καμουφλαρισμένα ψευδο-φυσικά δωμάτια δύο τύπων.

Ο πρώτος είναι φτιαγμένος από προκατασκευασμένα κομμάτια σκυροδέματος με την ελάχιστη δυνατή αφαίρεση ύλης από το βραχώδες τοπίο. «Παραπέμπει με βέβηλο τρόπο στα ερημητήρια των αναχωρητών μοναχών.

Οι προσωρινοί κάτοικοι των ιδιότυπων κατασκευασμένων σπηλαίων απολαμβάνουν τη διαμονή σε τεχνητή απόσυρση. Οι μονάδες που ονομάσαμε στο παρελθόν "μπετονένια κρεβάτια" είναι κρυφά εξοπλισμένες με τις υποδομές ενός δωματίου ξενοδοχείου.

Η παροχή ρεύματος και η ευρυζωνική σύνδεση μετατρέπει τη φύση σε σκηνογραφία αφήνοντας τον επισκέπτη να διατρέχει το Διαδίκτυο σαν να βρισκόταν σπίτι του.

Ο δεύτερος τύπος, το "λουτρόσπιτο" κτίζεται σε πιο δύσβατες τοποθεσίες από τις πέτρες που αφαιρέθηκαν για την εγκατάσταση της πρώτης. Δεν προσφέρει άλλη υποδομή εκτός από εκείνη του νερού. Ο κάτοικός της μπορεί να φορτίζει τις συσκευές του ή να εργάζεται στο Διαδίκτυο όταν μεταβαίνει στο Υπαίθριο δωμάτιο με Τραπέζια».
 

Η πιο όμορφη πόλη της ευρώπης;

Το Colmar είναι μια μικρή πόλη στη βορειοανατολική Γαλλία, με πληθυσμό περίπου 65.000 κατοίκους. Είναι γνωστή για τα μουσεία της αλλά και για τα πολλά αρχιτεκτονικά της μνημεία.
Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το Colmar είναι η πιο όμορφη πόλη στην Ευρώπη. Και βλέποντας κανείς τις φωτογραφίες που ακολουθούν, είναι δύσκολο να διαφωνήσει με αυτό!


 

 

 

 

 

 

 

 

 




 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πλωτή φουτουριστική πόλη κερδίζει τις εντυπώσεις!

Το αρχιτεκτονικό γραφείο AT Design office στην Κίνα παρουσίασε πρόσφατα εντυπωσιακές εικόνες με την καινοτόμα και εντυπωσιακή πλωτή πόλη που προετοιμάζεται να… πλεύσει στα νερά της χώρας, εκπλήσσοντας με την ομορφιά και τη λειτουργικότητά της. Εξαιτίας της ρύπανσης, της αποψίλωσης των δασών καθώς και άλλων επιβλαβών επιπτώσεων στο περιβάλλον η πόλη δημιουργήθηκε ως μια προσπάθεια για ένα βιώσιμο μέλλον στα μεγάλα αστικά κέντρα.




Το σχέδιο της «Floating City» όπως ονομάζεται θα αποτελείται από δύο στρώματα, με τα σπίτια, τις πλατείες και τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις να επιπλέουν στο νερό, ενώ θα υπάρχει δυνατότητα στους κατοίκους να απολαμβάνουν το βυθό μέσω σηράγγων και τούνελ που θα δημιουργηθούν υποβρύχια. Μια σειρά από κανάλια και πλωτές οδοί θα επιτρέπουν στις βάρκες να λειτουργούν ως μέσο μεταφοράς και σύνδεσης με την ξηρά. «Η πόλη θα έχει αγροκτήματα, ζώα, κατοικίες, καταστήματα, ξενοδοχεία και ό,τι χρειάζεται για να ζήσουν οι πολίτες», αναφέρει υπεύθυνος του αρχιτεκτονικού γραφείου.
















 

Συνάντηση με τον Πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛ. κ. Πάνο Καμμένο

Σημερινή επίσκεψη του Προέδρου των ΑΝ.ΕΛ κ.Πάνου Καμμένου στο Πωγώνι.
Αναμνηστική Φωτογραφία με τον Ανεξάρτητο Υποψήφιο Δήμαρχο Πωγωνίου 
κ. Δημήτρη Μ. Κανακάκη.

Κύριο θέμα της συζήτησής τους ήταν  η διαπιστωμένη κλιμακούμενη έξαρση της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας στον ακριτικό Πωγώνι.
Κοινή διαπίστωση ήταν ότι αυτό οφείλεται  στη κατάργηση των φυλακίων του Στρατού, στη κατάργηση των Αστυνομικών Σταθμών καθώς και στην αποδυνάμωση της Αστυνομίας.
 Λόγω της αθρόας ανεξέλεγκτης εισόδου κακοποιών από την γειτονική Αλβανία και της δραστηριοποίησης ημεδαπών κακοποιών από την ευρύτερη περιοχή, σε συνδυασμό με την αδυναμία της πολιτείας να προστατεύσει την ζωή, την ασφάλεια και τις περιουσίες των κατοίκων της παραμεθόριας περιοχής μας, η κατάσταση έχει επιδεινωθεί και έχει καταστεί ανεξέλεγκτη.